برم پیش مشاور یا رمال ؟

فردی که دچار آسیب روانی است به شدت مستعد بزه و رفتار ضد اجتماعی است . متاسفانه برخورد ما با یک بیمار و آسیب دیده ی روحی – روانی ، حتی در حد یک فرد مبتلا به آنفلوآنزا هم نیست. چرا که شوربختانه فکر می کنیم تنها بیماری جسمی است که می تواند سرایت کن.

طبق گزارش موسسه گالوپ، ایرانی ها عصبانی ترین مردم جهان هستند. این خبر پیش از آن که یک اخطار یا هشدار باشد، خبر ازغلبه و نفوذ نوعی فرهنگ ناهنجار ستیزه جویی بر جامعه ی ما دارد. خبر از یک ویژگی غالب می دهد که تشت آن ، از بام افتاده و صدایش به همه جا رسیده است.

جامعه ی ما در خانواده یا در بیرون از آن، در کوچه و خیابان با انواع آسیب های اقتصادی و اجتماعی دست به گریبان است. آسیب هایی که از همه طرف با فشارهای آن مواجهیم و در بهترین شرایط در حال تحمل کردنیم . اما صحبت از تحمل و صبوری در این رابطه ، تا حدی ساده اندیشانه است. چرا که آثار و برون ریخت گوناگون این تحمل کردن ها، از جاهای دیگری نشت می کند؛ کودک آزاری ، همسر آزاری، سالمندآزاری، والدین آزاری،معلول آزاری،و نیز افزایش کودکان کار و کودکان و زنان خیابانی و بی سرپرست، طلاق و حاشیه نشینی و خشونت های خانگی ، مسائل تحمل برداری نیستند چرا که فشار تمام این موارد نه تنها بر روح و روان فرد در معرض آسیب بلکه بر روح و روان اطرافیان او در خانه و کوچه و خیابان و کل شهر، تاثیر می گذارد . ما عصبانی هستیم. زود خشم و زود رنجیم و در انتخاب مسیرهای درست درمان ناتوان. زیرا همه ی مشکلات ما از یک نقطه آغاز می شود و گسترش می یابد؛ فقر و ضعف بنیه اقتصادی.

اما البته با وجود گسترش مراکز مشاوره در سطح شهر، متاسفانه هزینه مشاوره ها بسیار گران است ، ضمن این که مشاوره و روان درمانی ، مشمول بیمه نمی شود.امروزه انگ ها و برچسب هایی که پیشتر بر روی مشاوره و روان درمانی بود وموجب می شد مردم برای مشکلات خود پنهانی به روان کاو مراجعه کنند، از روی این حرفه برداشته شده و اتفاقا ، مشاوره و روان درمانی ، به یک خدمت و کالای لوکس بدل شده است. و همین لوکس و گران بودن ، آن را از دسترس نیازمندان واقعی دور نگه می دارد. مشاوره لوکس است و گران، روندی طولانی دارد و صبر و حوصله ی زیادی از سوی بیمار می طلبد ، اما در نقطه ی مقابل آن البته رمالی و فال بینی و طلسم و دعا نویسی ، رویکردهایی آنی الساعه دارند. زمان نمی برند و قرار نیست فرد بیمار هزینه ی گزافی برای یک درد دل کردن و بیرون ریختن گذشته و آسیب های و دردهای خود متحمل شود. او با مراجعه به یک رمال و فال بین که البته آن هم می رود که به کالایی لوکس بدل شود، در زمان کمتری به راه حل هر چند کاذب و ناکارآمد، دست می یابد.

فردی که دچار آسیب روانی است به شدت مستعد بزه و رفتار ضد اجتماعی است . متاسفانه برخورد ما با یک بیمار و آسیب دیده ی روحی – روانی ، حتی در حد یک فرد مبتلا به آنفلوآنزا هم نیست. چرا که شوربختانه فکر می کنیم تنها بیماری جسمی است که می تواند سرایت کن. درحالی که می توانیم با اشاره به ادبیات کهن این مرز و بوم اذعان کنیم که افسرده دل ، افسرده کند انجمنی را. در واقع ، بیماری و آسیب روانی به اندازه بیماری های ویروسی ، قابل سرایت است و البته آسیب های فردی و اجتماعی آن عمیق تر و هزینه برتر. فرد بزهکاری که پیش تر دچار آسیب و فشار روانی است ، نیاز به مشاوره و درمان دارد و با زندانی کردن و حبس و پنهان کردن او از چشم جامعه ، تنها اتفاقی که می افتد مزمن شدن بیماری است.